Za trzy dni wyjeżdżamy...

Za trzy dni wyjeżdżamy...

My mamy zegarki, a Afrykańczycy czas...

Jak mówił Ryszard Kupuściński: My, w Europie mamy ZEGARKI (niektórzy super wypasione), a ludzie Afryki mają CZAS (i bez tych gadżetów są chyba o wiele szczęśliwsi)...
Ja już nie mam zegarka...hehe... WCZORAJ MI SIĘ ZEPSUŁ. No i nie zamierzam kupować przed wyjazdem nowego... W Ugandzie spróbuję funkcjonować bez zegarka, choć wydaje mi się to niemożliwe...Od niecałych dwu dni nie mam go na ręce, no i MAKABRA!!!! Jak mówi moja serdeczna przyjaciółka Gosia (którą znam od chyb 5-go roku życia) - czuję się jak bez ręki...
Ale podejmuję wyzwanie...Od wczoraj zegarkowi mówię NIE...Zobaczymy jak długo....Coś nie mam do tego przekonania...

ps. za tydzień o tej porze będziemy już w Namugongo....

Misje w Zambii...

Wczoraj dostaliśmy długiego, bardzo ciepłego maila od Lucyny - wolontariuszki, którą poznaliśmy podczas naszego pobytu na Kubie i która to przebywa obecnie w Zambii w Lusace.
Coś jej się w tej Zambii tak spodobało, że zostaje jeszcze trochę...Misje podobno uzależniają... Zobaczymy...hehehe.
Poniżej znajduje się filmik zrealizowany przez SOM - polecamy...:)

Żródło: Salezjański Ośrodek Misyjny.

Przemek już w Polsce !

Kilka dni temu po prawie roku pobytu misyjnego w Namugongo z Ugandy do Polski wrócił Przemek, którego miałam okazję wczoraj poznać. Poopowiadał nam o placówce CALM oraz o chłopcach, do których już za tydzień jedziemy. W niedzielę spotkamy się z Przemkiem ponownie - tym razem już nie w ośrodku misyjnym, ale w Lipianach, skąd pochodzi.

O jego pobycie w Ugandzie można poczytać na blogu: http://the-little-warrior.blogspot.com/

Przystanek Jezus dla Kamerunu - projekt misyjny

W dniach 30 kwietnia -12 maja 2009 r. kilka osób z naszego kraju miało okazję odwiedzić najuboższą misję w Kamerunie prowadzoną przez polskie siostry w Nkol-Avolo.

„Mieści się ona ok. 150 km. od Yaounde w głębi buszu, gdzie w ogromnej prostocie i dystansie od udogodnień cywilizacji mieszkają prości, ale bardzo serdeczni czarnoskórzy. Jedyne murowane budynki, należą do misji katolickiej: kościół, dom dla rodzących kobiet, prowizoryczna przychodnia, dom proboszcza i sióstr. Reszta to domki z drewnianych elementów (liście palm, żertki grubszych patyków) oklejone czerwoną gliną wysuszoną w promieniach słońca. Tu zatrzymał się czas, choć żyją ludzie. Mówi się tam różnymi narzeczami (ok. 250 dialektów), tak, że nie są nieraz w stanie porozumieć się między sobą poszczególne plemiona”.

Projekt pomocy dla misji w Kamerunie (Nkol-Avolo), organizowany i realizowany przez ewangelizatorów z Przystanku Jezus.

Uczestnicy projektu:

ks. Artur Godnarski (Gubin, Polska),
ks. Grzegorz Herman (Chalons en Champagne, Francja),
lek. med. Marek Widenka (Adamowice, Polska),
Michał Piętosa (Suszec, Polska).

O tej niezwykłej przygodzie można poczytać pod adresem:
http://www.tymoteusz.org.pl/pj/kategoria/pj-dla-kamerunu/

Źródło: ks. Artur Godnarski, Przystanek Jezus dla Kamerunu cz. I, http://www.tymoteusz.org.pl/pj/przystanek-jezus-dla-kamerunu/508/, 16.06.2009.

Dziś spotkaliśmy się z naszymi Przyjaciółmi ze Wspólnoty św. Tymoteusza w Gubinie

Dziś w Gubinie w kościele rektoralnym p.w. Maryi Gwiazdy Nowej Ewangelizacji została odprawiona Eucharystia w naszej intencji i zostało nam udzielone misyjne błogosławieństwo.

Bardzo cieszymy się, że uczestniczycie z nami w Naszej przygodzie i że możemy dzielić się z Wami naszą radością. Dziękujemy Wam za wsparcie – szczególnie to duchowe. Jesteśmy przekonani, że łatwiej będzie nam funkcjonować nawet w trudnych ugandyjskich warunkach, mając świadomość, że kawałek świata od nas są ludzie, którzy się o nas troszczą. WIELKIE WAM DZIĘKI.

"Nie możemy być spokojni, gdy pomyślimy o milionach naszych braci i sióstr, tak jak my odkupionych krwią Chrystusa, którzy żyją nieświadomi Bożej miłości. Dla każdego wierzącego, tak jak i dla całego Kościoła, sprawa misji winna być na pierwszym miejscu, ponieważ dotyczy wiecznego przeznaczenia ludzi i odpowiada tajemniczemu i miłosiernemu planowi Bożemu".

Jan Paweł II, Redemptoris missio 86

"Bóg zaszczyca nas, pokładając w nas zaufanie, i powołuje nas do posługi. Nie jest to powołanie zastrzeżone dla wybranych, ale skierowane do wszystkich, do każdego zależnie od jego życiowej sytuacji. Ten zapał z pewnością pobudzi Kościół do nowej aktywności misyjnej, która będzie wymagać odpowiedzialnego udziału wszystkich członków Ludu Bożego".

Orędzie Jana Pawła II na Światowy Dzień Misyjny

Dzieci Ugandy

Żródło: The Children in Uganda, http://uk.video.yahoo.com/watch/153648/1089307, 9.06.2009

BĘDĘ BOGATY WRACAJĄC Z OTCHŁANI Legenda rwandyjska

Żył sobie pewien człowiek, który nazywał się Nzatunga - mvuy i kuzimu, co znaczy dosłownie: "Będę bogaty wracając z otchłani". Miał on dużo braci. Ojciec przed śmiercią rozdał im swoje krowy. Wszystkie krowy Nzantunga pozdychały. Bracia widząc jego nieszczęście ofiarowali mu inne, lecz i te spotkał podobny los. Ostatecznie zgodził się na mleko ofiarowane mu przez braci, lecz i ono nie docierało do niego, ponieważ ten, kto miał je przynosić, zawsze wylewał je po drodze.

Pewnego pięknego dnia Nzatunga mówi do swego brata: "Poszukaj mi człowieka do towarzystwa, chcę odbyć podróż". I wyruszył w drogę. Przybywszy do wodopoju Nzatunga oddalił swego towarzysza, usiadł i zaczął pić. Pasterze zbliżyli się do niego mówiąc: "Daj nam pić". Kiedy się napili, zapytali go: "Co tu robisz?" On odpowiedział: "Przybyłem szukać wody dla moich krów". "My także" - odpowiedzieli pasterze.

Nagle zjawił się Imana i zaczął pić. Nzatunga, nie spuszczając oczu z Imany, powiedział: "Panie, czy mogę wiedzieć, dlaczego uczyniłeś mnie biednym, wyniszczając wszystkie moje krowy?" Imana powiedział: "Idź, poproś twojego starszego brata o młodego cielaka, zabij go i daj trochę mięsa żonie. Następnie weź udo i przebiegaj całą okolicę krzycząc: "Kto chce mięsa za darmo?"
Nzatunga uczynił według rozkazu Imany. Biegał po okolicy, a echo powtarzało wołanie: "Kto chce mięsa za darmo?"

Przybył do domu, gdzie konała młoda dziewczyna. Zobaczywszy Nzatunga, zgromadzeni tam ludzie zabili go. Po pewnym czasie Nzatunga ocknął się, bo nie został uśmiercony. Podniósł się i skrył w sąsiednich zaroślach. Czarownik, który otruł młodą dziewczynę, zbliżył się do zwłok dziewczyny i wskrzesił ją. Następnie zaczął się z niej śmiać mówiąc: "Zrozumiałaś teraz? Gdybyś była dla mnie miła i pozwoliła się uwieść, zdarzenia potoczyłyby się inaczej. Być może teraz będziesz łatwiejsza?"

Słysząc to Nzatunga skoczył na czarownika i z pomocą dziewczyny mocno go skrępował. Zaprowadził go do domu rodziców dziewczyny. Przybywając przed dom Nzatunga zawołał: "Hej, grabarze żywych!" Rodzina wyszła przed chatę. Nzatunga poprosił o ubranie dla dziewczyny i kazał zwołać sąsiadów. Uczyniono to szybko.

Kiedy ludzie zgromadzili się, Nzatunga pokazał im czarownika i żywą dziewczynę. Opowiedział o tym, co się zdarzyło. Czarownik został natychmiast zabity. Nzatunga otrzymał w nagrodę dużo krów. Co więcej, dano mu dziewczynę za żonę. Odtąd jego krowy nie zdychały. Nzatunga stał się bogaty i szczęśliwy.

Tłum. s. Leokadia. Popławska

Źródło:

My a Trzeci Świat. Pismo gdańskiego ośrodka Ruchu Solidarności z Ubogimi Trzeciego Świata MAITRI, nr 1 (39)/styczeń 2000, http://www.maitri.pl/gazetka/my_39/my_39.htm#spis_tr, 8.06.2009.

Marzenie chłopców z Namugongo: I want to be a pilot ...

Pomysł i wykonanie: Renata Naroga Piotrowska.
Zdjęcia zrobiono podczas misyjnego wyjazdu krótkoterminowego do CALM w Namugongo latem w roku 2008.

Historia Ivana, lat około 16,

Moi rodzice byli bardzo biedni. Kiedy zmarli zaczęły się problemy. Na ulicy byłem od 5 roku życia. Dokładnie nie wiem jak długo, może dziesięć lat. Z tego czasu pamiętam cierpienie, pamiętam twarze dzieci i ich problemy, ogromne problemy. Niektóre dzieci były zabijane na ulicy. Inne kradły, piły alkohol. Nie mieliśmy gdzie spać. Nocowaliśmy na werandach sklepów, ale dorośli przepędzali nas stamtąd i bili. Kiedy w nocy było zimno czasem paliłem papierosy, zażywałem narkotyki, piłem benzynę. To pomagało nie odczuwać tak bardzo zimna. Miałem tylko koszulkę z krótkim rękawem… Do szkoły mogłem wrócić dopiero w CALM. Jestem w 4 klasie szkoły podstawowej.

Żródło: Misje Salezjańskie, 2/2009 (130)